πρόπους

-οδος, ο, ΝΜΑ

1. σχοινί που χρησιμοποιείται ιδίως για τον χειρισμό τών ιστίων, πανιών κατά την πλαγιοδρομία ενός ιστιοφόρου πλοίου, αλλ. μούρα ή κούντρα

2. συν. στον πληθ. οι πρόποδες

το κατώτερο μέρος υψώματος που συνδέει τις κλιτύς, τις πλαγιές, με το γύρω έδαφος, αλλ. υπώρειες (α. «στους πρόποδες τής Πάρνηθας βρίσκονται οι Αχαρνές» β. «ὥσπερ καὶ οἱ τῆς Ὄθρυος πρόποδες», Στράβ.)

νεοελλ.

ζωολ. σαρκώδες άκρο που βρίσκεται στα κοιλιακά τμήματα τών προνυμφών τών λεπιδοπτέρων και άλλων εντόμων

αρχ.

1. αυτός που έχει μεγάλα πόδια

2. αστέρας στο κάτω μέρος τού αστερισμού τών Διδύμων

3. φρ. α) «πρόπους τοίχου» — αντιστήριγμα τοίχου, αντέρεισμα

β) «πρόποδα μέλεα» — άσματα ψαλλόμενα από άτομα που προπορεύονταν σε πομπή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + πούς, ποδός].